مسجد گریزی تدریجی !

چند روز قبل که به خانه رسیدم، خبر فوت پدر همسایه مان ( در بیمارستان) را شنیدم. مدتی است که همسایه شده ایم اما مطابق عادت ها و اقتضای زندگی آپارتمانی، هنوز ارتباط خیلی زیادی نداریم.
غرض از بیان این ماجرا این است که بر خلاف خانواده های سنتی، مرگ این مرد با هیچ واکنش هیجانی مواجه نبوده و بدنبال این فقدان، صدائی از کسی در نیامده است.یعنی بتدریج حادثه مرگ و پذیرش فقدان عزیزان ، به امری عادی تبدیل شده و یا می شود.
نکته بعدی اینکه ، اعلام شد مجلس ترحیم متوفی در تالار عروسی ( بجای مسجد) برگزار خواهد شد و این چیزی نیست که بتوان براحتی از کنار آن گذشت .
واقعیت این است که برگزاری مراسم ترحیم
در تالار عروسی با فراوانی زیادی در چند سال اخیر انجام شده و از لحاظ ظاهر و باطن مسئله ، تحلیل جداگانه ای برای آن وجود دارد. ظاهر مسئله این است که یک عده تصمیم می گیرند مراسم یادبود عزیزان خود را در مکانی بزرگ (که به تعداد حاضران ، صندلی راحتی در آن وجود دارد) برگزار کنند و این چیز بدی نیست. اما در بطن این ماجرا چیزی هست که بسیار خطرناک است و آن اینکه (دانسته یا نادانسته ) هر روز مساجد ما خالی تر می شود و معلوم نیست سیاستگذاران و برنامه ریزان فرهنگی چه می کنند. اگرچه نمی توان مردم را مجبور کرد تا مجالس گردهمائی خود را در مساجد برگزار کنند، اما مسئولان فرهنگی کشور باید تمهیداتی را فراهم کنند تا با برنامه های مختلف فرهنگی، مساجد کشور پر شوند و به صورت پویا و فعال در عرصه های مختلف اجتماعی تأثیر گذار باشند.
محتوای مجالس ترحیم در تالارهای پذیرائی نیز قصه خاص خودش را دارد که شامل شعرخوانی و اجرای موسیقی بجای ذکر مصیبت و روضه خوانی است و با این تغییر رویکرد ( که مانع از تکرار موضوعات مذهبی است)‌ بتدریج اطلاعات مذهبی و تقید دینی، کمتر و کمرنگ تر خواهد شد.
واقعیت این است که کمرنگ سازی گرایشهای دینی، بخشی از عملیات روانی دشمنان قسم خورده جمهوری اسلامی در راستای تهاجم فرهنگی است که از سالها پیش با جایگزینی اماکن متفاوت بجای مسجد( مانند تالارها، حتی اماکنی مانند حسینیه ها ) شروع شده است. یعنی نخستین قدم در مبارزه با مسجد، جایگزین سازی اماکن برای رویگردانی جوانان از حضور در مساجد است. بدیهی است که ترویج حضور در مکان‌های جایگزین ، رویگردانی از مساجد را به مسجد گریزی می کشاند و بتدریج پدیده مسجد ستیزی را نیز زمینه سازی می کند. این در حالی است که در صدر اسلام ، نهاد مسجد محل بسیاری از فعالیت های مدنی بود. مثلا یکی از کارکردهای مساجد ، اجرای برنامه های آموزشی و پرورشی بود و حتی قضاوت در امور مردم در مسجد اتفاق می افتاد و جهاز مجاهدان اسلام در مساجد به آنها تحویل داده می شد. در اوایل پیروزی انقلاب هم همین طور بود. چنانکه بسیاری از اجتماعات ( مانند کلاسهای سوادآموزی و حتی مجالس ازدواج) در مساجد برقرار می شد.
بدیهی است ، خالی شدن مساجد که در سال‌های اخیر شدت یافته است، توطئهِ دشمنان ماست که باید مراقب باشیم تا در زمین دشمن بازی نکنیم.