پوشش زنان ایرانی از عهد باستان تاکنون طوری بوده….

روزی که روپوش به شنل بدل شد
پوشش زنان ایرانی از عهد باستان تاکنون طوری بوده که نشانگر پاکدامنی و مجموعه ای از فضایل بوده است. این پوشش از عهد رضاخانی بتدریج تحت تأثیر فرهنگ غربی قرار گرفت و خواسته یا ناخواسته مسیری را طی کرد که امروزه در مواقعی مایه شرمندگی شهروندان حریم شناس ایرانی است. ناگفته نماند که ما اساساً ملت افراط و تفریط هستیم در حالی که براساس پیام های قرآنی مأمور به میانه روی می باشیم. در زمان قاجاریه حجاب اسلامی اصل مسلم و غیر قابل انکار زنان ایرانی بود و حتی آرایش زنان را مکروه می انگاشتند. در زمان رضا شاه (متأثر از موج غربی حکومت آتاتورک) روسری و چادر را به زور از سر زنان بر می داشتند و زنان نیز در حفظ حجاب خود اصرار داشتند. در حکومت شاه ثانی پهلوی همه جور حجاب و بی حجابی وجود داشت اما حکومت شاه با حجاب میانه ای نداشت. پس از انقلاب اسلامی که دوره بازگشت به قرآن بود، لزوم حجاب کامل زنان مورد تأکید واقع و مجدداً رونمایی شد و حتی گاهی از مواقع پوششی جز چادر پذیرفته نبود. اما بتدریج پوشیدن روپوش و روسری به کف استانداردهای حجاب تبدیل شد. دیری نپایید که سطح سازگاری با استانداردهای حداقلی حجاب بالاتر رفت و بجای روسری از شال و بجای روپوش های بلند و تک رنگ و گشاد، از روپوش های رنگی و کوتاه و تنگ استفاده شد. اما هنگامی که روسری ها را بالای نیزه ها کردند و از روپوش های کوتاه و جلو باز به صورت گسترده استفاده شد، پرچم حجاب در ایران فرو افتاد و به قربانگاه فرستاده شد. اینک شنل جای روپوش را گرفته و قاتلان حجاب، تهاجم به آن را به حد اعلی رسانیده اند. امروز دیگر از آن حجاب که حریم ممنوعه زنان شمرده می شد، خبری نیست و هر یک از قاتلان حجاب، مسئولیت اهمال خود را به گردن دیگری می اندازند و نتیجه آن است که زنان عفیفه ایرانی لباس مناسب خود را در فروشگاههای عرضه لباس زنان پیدا نمی کنند و مجبورند بین بد و بدتر، لباس بد را انتخاب کنند. زیرا موقعیتی برای انتخاب بین خوب و خوب تر در بازار لباس وجود ندارد. لاجرم زنان حریم شناس ایرانی روپوش های جلوباز (و در واقع شنل) را می خرند و برای جبران بخشی از شرمندگی ناشی از پوشیدن این لباس، از روسری یا شال بلند استفاده می کنند. بدیهی است که با گذشت زمان، سطح سازگاری آنها نیز بالا می رود و در نتیجه می توان انتظار داشت طی ده سال آینده (و شاید کمتر) الگوی حجاب ایرانی به زمان شاه ثانی پهلوی باز خواهد گشت. حالا مدیران محترم در باب فرهنگ عمومی و حجاب ایرانی- اسلامی، هر چقدر جلسه بگذارند، رفتار آنها بیهوده و اتلاف انرژی و زمان است زیرا آنها به اصل حجاب اعتقادی ندارند و یا مؤلفه های هنجارهای اجتماعی و ارزش های فرهنگی را نمی شناسند. هفت سال از مدیریت دولت تدبیر و امید بر امور اجرایی کشور گذشت. در این مدت فقط اقتصاد ایران نابود نشد، بلکه همه چیز مملکت از جمله ارزش های فرهنگی دیرین کشور نیز نابود شده است و خدا می داند در یک سال باقی مانده چه اتفاقی خواهد افتاد