در حاشیه لایحه پیشنهادی دولت برای افزایش پذیرش دانشجوی پزشکی

اخیراً پیشنهاد افزایش ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی در مجلس شورای اسلامی مطرح و در محافل اجتماعی نیز مورد تأیید قرار گرفته اما جامعه پزشکی صراحتاً با این پیشنهاد مخالفت نموده است. در حال حاضر این طرح در شورای عالی انقلاب فرهنگی در نوبت بررسی است و به نظر می رسد جمع بندی این شورا فصل الخطاب موافقان و مخالفان باشد.
در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی ارائه خدمات درمانی به مردم ایران عمدتاً برعهده پزشکان خارجی از کشورهای هند و پاکستان و حتی فیلیپین بود و انجام خدمات فوق تخصصی در داخل کشور کمتر میسر می گردید. به همین دلیل در سال ۶۰ با تفکیک و تقویت دانشگاههای علوم پزشکی، فرصتی پدید آمد تا تعداد قابل توجهی از علاقمندان به حرفه پزشکی برای خدمت به جامعه آماده شوند.
گذشت زمان نشان داد که امکان پرورش استعدادهای ایرانی در رشته ها و تخصص های پزشکی وجود دارد، به طوری که در ۲۰ سال اخیر بسیاری از بیمارستان های ایران، انتخاب اول شهروندان کشورهای حاشیه خزر و حاشیه خلیج فارس برای درمان های فوق تخصصی بوده است. با این حال نحوه توزیع پزشکان در شهرها و استانهای کشور (بویژه استانهای محروم) عادلانه نیست و مقام معظم رهبری نیز بارها در این مورد تذکر داده اند. در شرایط حاضر، پزشکان متخصص و فوق تخصص ایران، بیشتر در کلانشهرها و مراکز استانها خدمت می کنند و بیمارستانهای ساخته شده در شهرهای کوچک تر از داشتن متخصص در رشته های مختلف محرومند و از آن بدتر اینکه بسیاری از مناطق محروم کشور حتی از بیمارستانها و مراکز درمانی کوچک هم محرومند و این وضعیت برخلاف آرمان های انقلاب اسلامی و مغایر با عدالت اجتماعی مصرح در قانون اساسی ایران است. بنابراین دولت انقلابی وظیفه دارد تا با گزینش دانشجویان مستعد (بویژه از مناطق محروم) کادر پزشکی مورد نیاز را الزاماً و اختصاصاً برای راه اندازی بیمارستان های مناطق محروم و شهرهای کوچک تربیت کند و پزشکان فوق تخصص را نیز برای خدمات دوره ای در بیمارستانهای شهرهای کمتر برخوردار مجاب و ملزم نماید. توجه داشته باشیم که ایران ما متعلق به همه قومیت ها و اقوام ساکن در این کشور است. در نتیجه لازم است امکانات آن بالسویه بین همه هموطنان ما توزیع شود تا همگان به حق خود برسند و با مشاهده لبخند رضایت همه ایرانیان، لذت زندگی مضاعف گردد.
رهبر فرزانه ما در دیدارهای مختلفی که با مقامات کشور داشته، بر توزیع صحیح کادر پزشکی تأکید کرده و سفارش نموده که مردم ما نباید جز درد بیماری خود، درد دیگری را تحمل کنند. بنابراین دولت موظف است تا امکانات پزشکی و درمانی را به همه نقاط کشور برساند و با این اقدام ضروری، هزینه های متفرقه تحمیلی به بیماران (هزینه های رفت و آمد و اسکان موقت همراهان بیماران در شهرهای بزرگ) را کاهش دهد و بدین ترتیب ظرفیت های خالی برای پذیرش بیماران خارجی و توسعه گردشگری درمانی در شهرهای بزرگ تر نیز ایجاد می شود. مخالفت با افزایش پذیرش دانشجویان پزشکی سیاستی ظالمانه است و امکان دریافت خدمات درمانی برای اقشار کم درآمد را کاهش می دهد و برخورداری از خدمات پزشکی را برای روستانشین ها بسیار گران تر می کند و به همین دلیل بسیاری از خانواده ها از دریافت بموقع خدمات پزشکی محروم می شوند و تا کارد به استخوانشان نرسد، دریافت خدمات درمانی، اولویت اصلی آنها نخواهد بود و بدین ترتیب هزینه های سنگین پیشرفت بیماری ها به اقتصاد خانواده و کشور تحمیل خواهد شد.
از طرف دیگر افزایش میزان پذیرش دانشجویان پزشکی (حتی برخی از رشته های پیراپزشکی) هرگز به معنی تنگ شدن فرصت اشتغال فارغ التحصیلان سال های گذشته نخواهد بود زیرا با افزایش تعداد تربیت شدگان رشته های پزشکی، امکان صدور خدمات بهداشتی- درمانی به کشورهای خارجی (در قالب شرکت های دانش بنیان) وجود دارد و از این طریق (ضمن رفع مشکلات احتمالی اشتغال) منابع ارزی جدیدی برای کشور خلق خواهد شد.