آقاي دولت ، کجايي؟!

قرار بود به پاسپورت ايراني اعتبار ببخشي و ايرانيان را سربلند کني، اما اعتبار پاسپورت ايران را به رديف هاي آخر رسانيدي، قرار بود به جاي قوطي هاي کبريت مسخره و مزخرف! ايرانيان را صاحب خانه هاي بزرگ و زيبا کني اما به اين وعده هم عمل نکردي. قرار بود ملت ايران را مستقل و از قيد و بندهاي غير ضروري آزاد کني اما تنها چيزي که آزاد کرده اي، قيمت هاي کالا و خدمات است که بدون وقفه و افسار گسيخته افزايش مي يابد. قرار بود قيمت ارز را با تدبير دوستان گرمابه و گلستان و هنرمند خود کاهش دهي، اما قيمت آن را به آسمان هفتم رسانيدي. قرار بود سياست ورزي را به دولت هاي ما قبل و ما بعد بياموزي و ما را با دنياي غرب آشتي دهي و در سايه آن، کشورمان را پر از گل و بلبل کني، اما نه تنها دوستان ماضي را از ما راندي بلکه آرزوي مسالمت و پيوند و احترام متقابل با غرب، چيزي جز سراب نبود. آقاي دولت قرار بود ملت ايران از يارانه هاي ۴۵ هزار توماني احمدي نژادي بي نياز شوند اما مي گويند خط فقر را به ۹ ميليون تومان رسانيده اي و سيل بنيان کن قيمت ارز زندگي مردم را از هم پاشيده است. آقاي دولت چگونه در کاخ هاي آنچناني سر بر بالين مي گذاري در حالي که گروه زيادي از مردم ما واقعاً گرسنه اند. چگونه بر تخت هاي شاهانه آرام مي گيريد، در حالي که بسياري از مردم ما آه ندارند تا با ناله سودا کنند و توان پرداخت اجاره خانه هاي مرطوب و محقر خود را هم ندارند. شما مدعي دانش ديپلماسي و قدرت مذاکره با غرب بوديد اما غربي ها، سياس و رند بودند و سر شما را کلاه گذاشتند. راستي چرا مردم عامي و عادي ايران بايد چوب ساده لوحي و جهالت شما را بخورند.
شما با بي تدبيري خود، هزينه زندگي مردم ايران را به دلار وابسته کرديد اما براي افزايش درآمد مردم هيچ کاري نکرديد. در نتيجه برخلاف وعده هايي که داده بوديد، سفره هاي مردم ايران را هر روز کوچک تر کرديد. شما مدعي بوديد که مشکلات کشور راه حل دارد و راه حل آن در دست شماست اما معلوم شد آنچه گفته ايد چيزي جز توهم نبوده و يا به قصد فريب مردم ادا شده و کليد زنگ زده اي که داشتيد بيهوده در سوراخ قفل مشکلات ايران چرخيده و اينک شکسته است.
چند روز قبل براي خريد غذا به يک ساندويچي (که قبلاً محل معتبري بود) مراجعه کردم. علناً قيمت تمام غذاها (ساندويچ ها ، خوراکي ها و نوشيدني ها) را پاک کرده بود، زيرا قيمت غذا هر روز با روز قبل فرق مي کند، پس چه بنويسد. اين روزها قيمت گذاري کالا و خدمات، بيشتر متأثر از معيارهاي شخصي کنش گران اقتصادي است تا قراردادهاي اجتماعي.
آقاي دولت قيمت يک بطري کوچک آب معدني ۱۵۰۰ تومان شده است در حالي که قيمت يک بسته ۶ تايي آب معدني بزرگ (کمي قبل از شروع مسئوليت شما) همين قدر بوده است. مي دانيد اين يعني چه؟
آقاي دولت وقتي که با ساز و دهل آمديد، همه ما باور کرده بوديم که به دست تواناي شما، کشور ما به بهشت تبديل مي شود اما اي کاش دست ما و گردن همه کساني که ارجحيت شما را القاء مي کردند، مي شکست و اين روزها را نمي ديديم.
حالا کجايند کساني که براي صدارت شما، سينه خود را چاک کرده و حلقوم خود را مي دريدند. حالا کجايند کساني که رقبايتان را ديو و شما را فرشته نجات معرفي مي کردند. سياستمداران غرب زده اي که براي صدارت شما تئوري سازي مي کردند، حالا کجايند. سلبريتي هايي که با سوء استفاده از احساسات پاک ملت متين و نجيب ايران، مردم ما را به سراشيبي سقوط هدايت کردند، حالا در کدام گور لميده اند و به ريش ملت ايران مي خندند. آقاي دولت، کشور را با دلار سه هزار و پانصد توماني تحويل گرفتي و اينک که اين يادداشت را مي نويسم به بيست و سه هزار تومان رسانيده اي، و معلوم نيست وقتي اين يادداشت منتشر شود قيمت ارزهاي خارجي چقدر خواهد بود. آيا مي تواني بگويي که قيمت دلار را با چه قيمتي به دولت بعدي تحويل خواهي داد.
آقاي دولت طي هفت سال گذشته خير چنداني از شما به ملت ما نرسيده و از اين پس هم اميدي به شما نيست. پس کاسه کوزه هايتان را بتدريج جمع کنيد و براي جلوگيري از تحميل خسارت هاي بيشتر، اداره امور کشور را به افراد واجد شرايط (سالم، مردمي و دلسوز) بسپاريد و همه مدال هايي که بخاطر کارهاي نکرده خود گرفته ايد به ملت بازگردانيد. حالا که همه شما و حاميان فرصت طلب و غيرمردمي شما در پيشگاه ملت ايران رفوزه شده ايد، از مردم متين و نجيب ايران حلاليت بطلبيد و اجازه دهيد ملت ما راه خودش را تحت زعامت رهبر فرزانه پيدا کند.